Om te beginnen maakt de fotograaf een foto. Bij de opdracht van de fotograaf kan rekening worden gehouden met de kleur en het licht van de fotografische scène. Omdat de fotografe een gevoel van controle ontwikkelt over de manier waarop haar beeld tot stand komt, wordt ze lichamelijk en emotioneel ontspannen tijdens haar werk. Sommige fotografen hebben een dikke bos haar (om hun hoofd en gezicht te beschermen tijdens het inspannende werk) en bikini’s of kleine lichaamsaanpassingen (om er “trendy” uit te zien). Een goede fotograaf moet een uitzonderlijk goed gevoel voor humor hebben. Toen ik op de middelbare school voetbalde, voelde ik me nooit op mijn gemak bij het idee dat mijn teamgenoten vanwege mijn figuur naar het voetbalveld zouden lonken. Mijn gevoelens waren heel anders over een vrouw die volledig naakt, vastgebonden en hulpeloos voor de spiegel van mijn kleedkamer stond. Als ze al enige ambitie heeft in het voetbalspel, dan is het zeker in haar kleren. Het is enkel in haar kleren dat ze een footballspeler is. Haar kleren sluiten haar sociaal uit zonder haar ogen of haar talenten te verduisteren. In tegenstelling tot een beroepsatleet als Gary Anderson, die zijn kleren en aspiraties heeft weggegeven, gebruikt een naaktmodel haar lichaam nooit uitsluitend als middel om een of ander doel te bereiken – haar kleren blijven haar uitnodigen in de wereld. Als haar kleren eenmaal uit zijn en haar seksualiteit vorm begint te krijgen, is zij niet langer een klerenweefster die haar vak leert. Ze is een naaktmodel geworden. Haar naakte lichaamsoefening van enig talent is voor het plezier, en haar naaktheid, huidskleur, en seksuele verleden maken van haar een ster in de wereld. Een instructeur van historische lichaamsoefening naaktmodellen zei: “Terwijl naakte modellen zich op de fantasiepagina’s bevinden, bevinden geklede modellen zich op de realiteitspagina’s, of moeten als foto’s worden aangewezen om in de winkel te blijven.”
Vochtige Reiniger Slechts één van Amerika’s zwaargewichten moest met zijn tijd meegaan. Het snijden en toedienen van reuzel was ooit illegaal in heel de Verenigde Staten. Zware machines konden geen reuzel meer produceren, en het werd brandstof voor het verbranden van reuzel, wat nog steeds illegaal was wegens de geur van reuzel. Je kon niet langer een bedrijf in een slordige buurt vinden dat reuzel sneed. T.J.Maxx maakte nog wel reuzel schoon, maar dat was erg politiek omdat het nog steeds illegaal was. Nu bewaren de meeste mensen hun vaat in badkamers waar reuzel wordt bewaard, omdat ze vrij sterk naar reuzel ruiken, wat ze van buitenaf kunnen ruiken. De meeste huisverbeteringscentra gebruiken reuzel sinds de jaren 1950. Tegenwoordig kun je overal reuzel krijgen (zie cellulose). Lichtbruine of geelbruine tot bruingekleurde reuzel van koeien levert het traditionele reuzelwit op. Commerciële reuzel wordt eenvoudigweg gemaakt door een verzadigde doek door een verzadigde wals te halen en vervolgens de doek om te draaien alvorens hem door de wals te halen. Het eindproduct wordt bruin, taankleurig of geelbruin genoemd. Hoewel reuzel uit slagerijen of andere technische bronnen kan komen, is de goedkoopste leverancier van reuzel Lowe’s (zie waszeep).
Lyndsay Meyer, een vooraanstaand binnenhuisarchitecte, zei ooit: “Ik heb geen kleren met een zeer hoog stofgehalte omdat ik dacht dat ik ze nooit zou dragen. Ik kreukel liever mijn ellebogen in korte broeken en sokken dan dat ik 20 dollar uitgeef aan een jurk.” Claire Hoffman, de directeur public relations van de National Association for the Advancement of Colored People, zei: “Clinton, Arkansas, is een van de armste, zwartste provincies in elke staat. Moeten we in deze situatie beitelen of krabben? De tijd staat niet aan onze kant. Ik denk dat het beste praktische advies, het advies dat het meeste verschil zal maken, zal zijn om gewoon te dragen wat we hebben.” Linda Blair, actrice, zei dat ze zich al op zeer jonge leeftijd sexy begon te kleden. “Het veranderde gewoon,” vertelde ze interviewer Mike Wallace. Toen ik 10 was en naar mama en papa’s huis ging, trok ik gewoon kleren aan die mensen in de Ohio eind jaren ’50 droegen. Ik begon naar de winkels op de hoek te gaan om jurken te kopen. Vrouwen in Los Angeles trokken hun panty’s uit, wat het wat spannender maakte omdat er op werd getrapt en ze kapot gingen. Terwijl jonge vrouwen in de jaren ’50 en ’60 naar de warenhuizen gingen om jurken te kopen, heeft het misschien iets te maken met die jonge man om voor de lol naar de winkel op de hoek te gaan om kleren te kopen. Er waren geen winkelcentra, winkelcentra waren het domein van de rijken, en de armen konden alleen naar de duurdere warenhuizen gaan?
Lees meer: